Çomakdağ Düğünleri

Mezara kadar gider, bu altınlar" dedi. Gör­mek, inanmak için yeterliydi. Hatice'nin alnına dizilmiş sarı liraların ışığı, beyaz tenini biraz daha aydınlatmıştı. Yüzüne bakarken, sayısını bilemediğim kadar altın, gözümü alıyordu. Yemenisine iliştirdiği fesleğenin kokusu geldi burnuma. Kırmızı şalvarının üzerine giydiği çi­çekli etekliğin belinden, ipin ucunda, bir anah­tar sarkıyordu. Çomakdağ'ın, tek tük ayakta kalabilmiş, taş evlerinden birine, kendi evine davet etti beni. "Gün olur, sıkıntıya düşen sa­tar altınlarını, yoksa ölünceye dek taşırız. Dü­ğünlerde, bütçesi müsait olan, 10 tane be­şi bir yerde takar. Durumu iyi olmayan da, beş tane... Gelin, kaç altın takarsa taksın, bizim düğünlerimiz dört gün sürer..." 

Çomakdağ'ın düğünleri, Milas pazarına gittik­lerinde bile altınlarını takan ve yemenilerine rengarenk çiçekler iliştiren kadınları kadar ün­lü bir başka özelliği de evleri. 1970'Iere kadar, her yeni evlenen çifte, yepyeni bir taş ev yaptırılırmış. İki hafta boyunca, en az dört us­ta uğraşırmış bir taş ev için. Sonraları, taş usta­ları, Bodrum'a taş yontmaya gitmeye başla­mış. Bugün artık, evler tuğla ve betondan ya­pılıyor. Zaten taş ustaları da çok yaşlanmış.

Çomakdağlılar, bugün varını yoğunu düğün­leri için harcıyor. "Çeyiz getirilir, damat evi­nin çatısına bayrak dikilir, çatıdan atış yapılır, bu düğünün başladığı anlamına gelir. Düğün gününe, 'duvak' denir. Dibekte buğday dö­vülür, kına yakılır, gelenlere yemek verilir, yeümenin içmenin sonu yoktur. En azından, bir kilo altın takılır düğünlerde. Sonra güreşler tutulur, dışarıdan hakem gelir, iddialaşma olur, pehlivan getirtmek masraflı iştir" diyor Çomakdağlı Hatice.